توی تراس بودم و فکر میکردم که فقر را درک نکرده ام. فقر را آن طور که لازم است، ندیده ام. اگر بخواهم به اهمیت دادن به فقر برسم با حس کردن رنجی که آدمی از فقر می برد، موفق نخواهم بود. اهمیتی با درصد کم حاصل می شود. حس درست یا بهتر بگویم صادقی درونم پدید نمی آید. مخصوصا در این روزهای خوب که هرچیز که میخواهم در اختیارم است. اینترنت کافی. لباس کافی. غذای کافی. تصویر خوبی که پشت پنجره آشپزخانه هست و وقتی می روم از توی یخچال بستنی بردارم دختر طبقه سوم آپارتمان رو به رویی را می بینم که از مدرسه برگشته و توی تراس پر از گلدان خانه شان خمیر بازی می کند. دنبال این بودم همیشه که در این شرایط خوب چطور می توانم یه اهمیت درستی برسم.
به ذهنی که در رفاه است فکر میکنم. رفاح و اوقات فراغت. چند وقت پیش مقاله کوتاهی می خواندم از مارسل به گمانم، که می گفت فراغت و کار کم، وقت برای اندیشیدن، دغدغه برای اندیشیدن به وجود می آورد. که حتی خیلی از کسانی که ایده دادند برای اهمیت دادن به طبقه کارگر و ازش دفاع کردند آدم هایی بودند با رفاه کافی و از طبقه اشراف.
به آدم خیلی اهمیت می دهم. آدم در این دنیا، برای من همه چیز است. تاثیراتی که آدم ها روی هم می گذارند. وسعتی که هر قرن برای تولید مفاهیم جدید، از زندگی های شخصی و روزمره گرفته تا چیز های بزرگ و جهانی دارد برایم شگفت آور است. فکر کردن به این وسعت، لمس کردن این وسعت برایم لذت بخش است. اما آدم تا وقتی از دغدغه نان شب و سقف بر نیاید چطور چیز بیشتری از احساسات و مفاهیم پیرامون فقر تولید کند؟ از دستش بر نمی آید. حق دارد. غریزه قوی ست.
اهمیت صد در صدی من به فقر از همین جا می آید. ت مدار ها فکر نمی کنند که چقدر با از بین بردن فقر می توانند وسعت را بیشتر کنند؟ این وسعت برایشان شیرین نیست؟ فکر نمی کنند چقدر می شود بچه چهارساله ای در خانه بفهمد که می تواند خیلی خوب آواز بخواند و این مسئله برای خانواده اش مهم باشد؟ یا هر استعداد دیگری.
از تراس که بر می گردم تو، به تمام آدم هایی که می سوزند و دنیا ازشان محروم می شود فکر میکنم. همه چیز هایی که می شد تولید شود و حتی در دنیا یگانه باشد اما فقر نگذاشته فکر میکنم. بعد میفهمم، که تا چه اندازه از فقر متنفرم. که تا چه اندازه به آن اهمیت می دهم. اهمیت درست. اهمیت صادقانه.
درباره این سایت